Η ξεχασμένη απ’ όλες τις κυβερνήσεις των τελευταίων σχεδόν σαράντα ετών εγχώρια βιομηχανία, βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν πολύ σοβαρό κίνδυνο για την επιβίωσή της: να περιπέσει σε αναπτυξιακή ανυποληψία την επομένη της λήξης της πανδημίας για του COVID19.
Ο κίνδυνος αυτός προέρχεται και από την επιμονή πολλών – δυστυχώς – στην υιοθέτηση της παραπλανητικής ατάκας «ο τουρισμός είναι η βαριά βιομηχανία της χώρας». Και είναι παραπλανητική διότι η κοινή λογική υπαγορεύει ότι δεν μπορεί η οικονομία μιας χώρας να έχει τόσο μεγάλη εξάρτηση από έναν και μόνον τομέα οικονομικής δραστηριότητας. Οπως είπε πρόσφατα διακεκριμένος οικονομικός παράγοντας της χώρας «Δεν μπορείς να πηγαίνεις την οικονομία σου με ένα πόδι!». Άλλωστε, τ’ αποτελέσματα από αυτή την εξάρτηση τα βιώνουμε και θα τα βρούμε μπροστά μας τους επόμενους μήνες.
Σε αντιδιαστολή με τα λεγόμενα για τον τουρισμό…
Δεν ακούσαμε πουθενά τη δύσκολη περίοδο της πανδημίας, να προβάλλεται, ακόμη και ως απλή είδηση, η θετική συνεισφορά της μεταποιητικής δραστηριότητας στη δημιουργία εισοδημάτων, σταθερών και καλά αμειβόμενων θέσεων εργασίας, και, εν τέλει, οικονομικής σταθερότητας και κοινωνικής συνοχής…
Δεν διαβάσαμε κάπου να λέγεται, έστω και ως αναφορά, ότι για κάθε ένα ευρώ κύκλου εργασιών της βιομηχανίας, στην οικονομία «πέφτουν» σχεδόν άλλα τέσσερα…
Δεν ακούσαμε κάπου ότι η βιομηχανία είναι ο κατεξοχήν τομέας της οικονομίας που παρέχει, και μάλιστα σταθερά, δουλειά σε πλήθος επιχειρήσεων και επαγγελμάτων που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με τη δραστηριότητά της…
Δεν διαβάσαμε πουθενά ότι η βιομηχανία δίνει, άμεσα και έμμεσα, δουλειά με αμοιβές πολύ πάνω από τον μέσο ορο σε πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους, αποτελώντας έτσι τον μεγαλύτερο εργοδότη της χώρας…
Σήμερα, με αφορμή την πανδημία και την κατακόρυφη πτώση της επιχειρηματικής δραστηριότητας, αναδύεται, με εμφατικό μάλιστα τρόπο, το πρόβλημα επιλογής αναπτυξιακών προτεραιοτήτων για τη χώρα, την επόμενη ημέρα και η τεράστια εξάρτηση της χώρας από τον τουρισμό. Ευτυχώς σιγά σιγά η παρούσα κυβέρνηση έχει αρχίσει να αντιλβανετα ότι η μονοκαλλιέργεια οδηγεί πάντοτε σε αδιέξοδα.
Προς αυτή την κατεύθυνση, ας αναλογισθούμε την περίπτωση που η μεταποίηση ήταν πραγματικά στην προτεραιότητα της αναπτυξιακής διαδικασίας, όπως υποστηρίζει ο ΣΒΕ τουλάχιστον από το 2008. Το αποτέλεσμα θα ήταν καλύτερο από την πρόβλεψη για μεγαλύτερη πτώση του ΑΕΠ της Ελλάδας σε σύγκριση με πολλές άλλες χώρες, μεταξύ των οποίων και ανταγωνιστικές μας. Θα είχαμε σαφώς μικρότερες αρνητικές συνέπειες για την πατρίδα μας, από διεθνείς αναταράξεις τύπου οικονομικής κρίσης, πανδημίας, κλπ.. Επιπλέον, η οικονομική κρίση της περασμένης δεκαετίας έδειξε ότι οι χώρες που ανέκαμψαν ταχύτερα ήταν εκείνες που είχαν αναπτυγμένη βιομηχανική βάση. Αυτό από μόνο του, μας δείχνει τη στόχευση για την Ελλάδα, την επόμενη μέρα μετά την πανδημία.
Το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι πως θα προχωρήσουμε στην επόμενη μέρα;
Για τον Σύνδεσμο Βιομηχανιών Ελλάδος, η απάντηση είναι συγκεκριμένη: με τη βιομηχανία και τη μεταποιητική δραστηριότητα στην πρώτη γραμμή της αναπτυξιακής προσπάθειας για την ανάταξη της οικονομίας και της αγοράς εργασίας της πατρίδας μας.
Προς αυτή την κατεύθυνση, για να γίνει δηλαδή η συγκεκριμένη πρόταση πραγματικότητα, θα πρέπει να εκπληρωθούν δυο προϋποθέσεις:
Η πρώτη αφορά την πολιτική βούληση για επαναβιομηχάνιση της πατρίδας μας.
Η πανδημία θα πρέπει να μας κινητοποιήσει και να σχεδιάσουμε –επιτέλους – το παραγωγικό μοντέλο της πατρίδας μας, που μ’ αυτό θα αντιμετωπίσουμε με επιτυχία τις προκλήσεις της επόμενης μέρας. Τον δρόμο μας τον δείχνει η Ευρώπη και οι ανεπτυγμένες χώρες. Η βιομηχανία συνεπώς μπροστά, και απαίτηση για ανάπτυξη συνεργιών με όλους ανεξαιρέτως τους τομείς της εγχώριας οικονομικής δραστηριότητας.
Η δεύτερη, σχετίζεται με την άρση των κυριότερων εμποδίων από το περιβάλλον δραστηριοποίησης, που μειώνουν καθημερινά τη διεθνή ανταγωνιστικότητα της βιομηχανίας μας.
Υψηλή φορολογία σε σχέση με ανταγωνίστριες χώρες, τέλη και εισφορές που πληρώνονται αναίτια, ασφαλιστικές εισφορές που είναι πλέον δυσβάσταχτες, ηλεκτρικό ρεύμα που έχει μια από τις υψηλότερες τιμές στην Ευρώπη, δυσκολίες στην παροχή ρευστότητας μέσω του τραπεζικού συστήματος, αμφιλεγόμενο ως προς τη φιλικότητά του καθεστώς επενδύσεων, απουσία στρατηγικής και πολιτικής για τη βιομηχανία, κλπ., είναι μέρος μόνον από τον μακρύ κατάλογο των προβλημάτων, που πολλά από αυτά λιμνάζουν επί δεκαετίες, και αναζητούν (τολμηρές) λύσεις.
Ο κόσμος, για όσους δεν το έχουν καταλάβει, αλλάζει καθημερινά. Οι τεκτονικές αλλαγές που συντελούνται λόγω της πανδημίας, δεν μπορούν και δεν είναι δυνατόν να περιορισθούν στην αναμόρφωση του εθνικού συστήματος υγείας και στην ψηφιοποίηση της λειτουργίας του κράτους. Ο Σύνδεσμος Βιομηχανιών Ελλάδος προτείνει να υπάρξει ρεαλιστική στρατηγική, συνεκτικό σχέδιο και τα απαραίτητα χρονοδιαγράμματα εφαρμογής πολιτικών για τη βιομηχανία, που αφενός θα καταφέρουν να την ενισχύσουν με τρόπο έμπρακτο και αφετέρου θα συμβάλλουν καταλυτικά στη μεγέθυνσή της. Έτσι, η χώρα μας θα αποκτήσει αρκετή θωράκιση για την αντιμετώπιση παρόμοιων κρίσεων όπως αυτή που ζούμε σήμερα.
Γιάννης Σταύρου, Εκτελεστικός Αντιπρόεδρος Συνδέσμου Βιομηχανιών Ελλάδος (ΣΒΕ)
