Η έκδοση του ΣΒΒΕ με τίτλο: «1960 – 1990: Η χρυσή εποχή της βιομηχανικής ανάπτυξης της Θεσσαλονίκης. Αναμνήσεις Διευθυντικών Στελεχών» σκοπό έχει να αναδείξει τις προσπάθειες μιας ολόκληρης τριακονταετίας στελεχών, επιχειρήσεων και της ίδιας της πολιτείας, για την ανάπτυξη της βιομηχανίας στη Θεσσαλονίκη.
Το βιβλίο συνέγραψαν τέσσερα σημαντικά στελέχη εμβληματικών βιομηχανιών της περιοχής, τα οποία, ο καθένας σε ξεχωριστό κεφάλαιο περιγράφουν τις αναμνήσεις τους από τη θητεία τους στις επιχειρήσεις όπου εργαζόντουσαν.
Πρόκειται για τους κυρίους:
- Άρη Γ. Μανούδη, στέλεχος της «ΕΘΥΛ – ΕΛΛΑΣ»
- Αντώνη Σταυρίδη, στέλεχος της «Ανώνυμης Ελληνικής Εταιρείας Χάλυβα», (HELLENIC STEEL)
- Γιώργος Γαβριηλίδης, στέλεχος της «GOODYEAR» και,
- «Χημικές Βιομηχανίες Βορείου Ελλάδος (ΧΒΒΕ), οι οποίες παρουσιάζονται μέσα από τις αναμνήσεις και τις μαρτυρίες εργαζομένων τους.
Η ιδιαίτερη αξία του συγκεκριμένου έργου αντικατοπτρίζεται στον «Επίλογο» του βιβλίου, στον οποίο οι συγγραφείς τονίζουν τα εξής:
Όποιος διαβάσει τα περιεχόμενα αυτού του βιβλίου, μπορεί να καταλήξει στο εξής:
- αν είναι στέλεχος σε μια επιχείρηση, μπορεί να αντλήσει χρήσιμα συμπεράσματα οργάνωσης και διαχείρισης
- αν είναι νεοεισερχόμενος στην επιχειρηματική πραγματικότητα της χώρας μας, μπορεί να κάνει συγκρίσεις με τα δεδομένα που διαμορφώνονται σήμερα
- αν είναι απογοητευμένος από τις εξελίξεις των πρόσφατων χρόνων, μπορεί να τα χαρακτηρίσει σαν μια νεκρολογία για μια εποχή που έλαμψε προσωρινά στη χώρα και που ίσως δεν ξανασυμβεί.
Εκείνο όμως που επιθυμούμε να υπογραμμίσουμε στους νέους εργαζόμενους που ελπίζουν σε καλύτερες μέρες και θα έχουν την υπομονή να διαβάσουν τα κείμενα είναι τα εξής:
Δεν θα παρασυρθούμε στην ανάλυση των αιτίων της σημερινής παρακμής σχεδόν σε όλους τους τομείς και στις αέναες συζητήσεις και διαβουλεύσεις των πολιτικών κομμάτων για να διατηρηθεί η νομή της εξουσίας.
Ούτε και στην «αφυδάτωση» της βιομηχανίας και της βιοτεχνίας που ζήσαμε στην Ελλάδα τα τελευταία 20 περίπου χρόνια.
Εκείνο που θέλουμε να καταγράψουμε είναι η ελπίδα – ότι σιγά σιγά θα λειτουργήσει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης σε ατομικό και εθνικό επίπεδο. Τότε θα γίνει ένα νέο ξεκίνημα με επενδύσεις στη χώρα από μεγάλες επιχειρήσεις – όπως τότε στην δεκαετία του ‘60.
Μέσα σε ένα περιβάλλον τεχνογνωσίας, συνέπειας και αυστηρών προδιαγραφών τα στελέχη που θα είναι προετοιμασμένα να προσφέρουν συνεργασία υψηλών απαιτήσεων με διαρκή ενημέρωση και εκπαίδευση, με ευελιξία για εργασία σε διαφορετικές θέσεις μέσα στην επιχείρηση, θα συμβάλουν στην ανάπτυξη όσων επιχειρήσεων θα λειτουργήσουν στον ελληνικό χώρο.
Μιλούμε για αυτονόητα χαρακτηριστικά του στελέχους που θα αναζητήσουν οι κάθε είδους εργοδότες: σωστή διαχείριση και εποπτεία των χώρων εργασίας του στελέχους που θα είναι περισσότερο σύμβουλος και καθοδηγητής και λιγότερο προϊστάμενος. Ακριβώς όπως λειτούργησαν τα στελέχη, εμείς δηλαδή, στις μεγάλες επιχειρήσεις που στο βιβλίο αυτό παρουσιάζονται.
Πολλοί αναρωτιούνται με αγωνία ποιο θα είναι το μέλλον της απασχόλησης σε 10 χρόνια. Όσο και να μεταβληθούν τα στοιχεία σε μια επιχείρηση λόγω εξελιγμένων μορφών οργάνωσης κι όσο και αν αλλάζουν σε ανάγκες στη σχέση εργασίας και ζωής – οι αρχές της προσφοράς και της εμπιστοσύνης παραμένουν αναλλοίωτες, όπως και οι αρχές ηθικής και συνέπειας.
Και ίσως εδώ βρίσκεται η ωφέλεια που θα αποκομίσει ένα στέλεχος καθώς θα ταξιδέψει μέσα από τις σελίδες αυτού του πονήματος και θα ανακαλύψει την προσφορά όσων κατέθεσαν εδώ τις εμπειρίες τους.
Σχετικά είναι τα εξής λόγια του διάσημου στις Η.Π.Α. μελλοντολόγου καθηγητή ALVIN TOFFLER σε εβδομαδιαία σειρά μαθημάτων με τίτλο EXECUTIVE LEADERSHIP που έγινε για στελέχη της GOODYEAR στο Πανεπιστήμιο του KENT του OHIO. Λόγια που ταιριάζουν στην σημερινή κατάσταση:
“In a changing society and culture, particularly in a period of revolutionary change, such as we find ourselves in, today, the past becomes a less sure guide to pretend decisions and future possibilities.
In this circumstances thinking clearly about future possibilities and creating new ideas to cope with them becomes essential to survival.
What the system needs are workers who are resourceful, innovative, and educated. The Third Wave economy (Μεταβιομηχανική κοινωνία) will require all sorts of dedicated human talent and resources. We will need trainers and retrainers, sensitive managers and organizers. And all should have a guaranteed income for their contribution to production.
What is happening today is not a recession as such but a restructure of the entire technoeconomic base of the society. It is like an earthquake that throws up a new terrain. Unless that’ s understood, no tinkering with interest rates, taxes, wage and price policies or trade relations can save us. Nor will strikes or demonstrations …”
Πόσο αληθινές είναι οι σκέψεις αυτές και σήμερα … – Γ.Ι. Γαβριηλίδης
