Κατά τη διάρκεια της πρόσφατης προεκλογικής περιόδου, ο Σύνδεσμος Βιομηχανιών Ελλάδος (ΣΒΕ) υποστήριξε ότι θα πρέπει να αποτελέσει κεντρικό θέμα συζήτησης, η αλλαγή του παραγωγικού υποδείγματος της χώρας. Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Σ΄ αυτόν τον διάλογο, που θα πρέπει άμεσα να εκκινήσει, αρχικά με την επανενεργοποίηση της «Κυβερνητικής Επιτροπής Βιομηχανίας» και ακολούθως με τις «Ομάδες Εργασίας» που θα εξειδικεύσουν τη νέα βιομηχανική πολιτική της χώρας μας, κεντρικό ζήτημα θα πρέπει να αποτελέσει η περιφερειακή ανάπτυξη και η άμβλυνση των περιφερειακών ανισοτήτων.
Τούτο διότι τα προηγούμενα οκτώ χρόνια βασικοί οικονομικοί και κοινωνικοί δείκτες επιδεινώθηκαν για όλες τις περιφέρειες εκτός από την Αττική. Για παράδειγμα, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Δυτικής Μακεδονίας έχει μειωθεί κατά -16% σε σχέση με το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Αττικής την επταετία 2015 – 2021. Επίσης, το ποσοστό ανεργίας μειώθηκε κατά -8% στην Αττική την οκταετία 2015 – 2022, ενώ στις υπόλοιπες περιφέρειες παραμένει ίδιο όπως το 2015, είτε αυξάνεται σε ποσοστό 2%, όπως για παράδειγμα στην Θεσσαλία και την Κεντρική Μακεδονία. Παρόμοια εικόνα παρουσιάζει και η μελέτη του δείκτη ανταγωνιστικότητας των ελληνικών περιφερειών: ενώ η Αττική κατατάσσεται σε μεσαία θέση ανταγωνιστικότητας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όλες οι υπόλοιπες Περιφέρειες της χώρας βρίσκονται στις τελευταίες θέσεις κατάταξης, μεταξύ των 234 περιφερειών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επιπλέον η εξέταση του δείκτη καινοτομίας των περιφερειών, αποδεικνύει μικρή απόκλιση της Αττικής από τον Ευρωπαϊκό μέσο όρο και πολύ μεγάλες αποκλίσεις για περιφέρειες όπως: η Ανατολική Μακεδονία – Θράκη, το Βόρειο Αιγαίο, τα Ιόνια νησιά και το Νότιο Αιγαίο.
Τα στοιχεία αυτά μας οδηγούν αβίαστα στο να προτείνουμε να σχεδιάσει η χώρα μας συγκεκριμένη και στοχευμένη πολιτική περιφερειακής ανάπτυξης, με στόχο τη βιώσιμη μείωση των περιφερειακών και ενδοπεριφερειακών ανισοτήτων στη χώρα.
Ένα συνεκτικό πλέγμα δράσεων βιομηχανικής πολιτικής, μαζί με την εξειδίκευση της περιφερειακής πολιτικής στη χώρα, θα εισφέρει θετικά στην αντιμετώπιση των τεσσάρων μεγάλων προκλήσεων για τη βιομηχανία. Οι τέσσερις αυτές προκλήσεις, είναι:
- Η ενεργειακή κρίση, η οποία δυστυχώς, και παρά την πρόσφατη μείωση των τιμών, παραμένει ως συνεχής απειλή.
- Οι αντίξοες οικονομικές συνθήκες και ιδίως η ραγδαία άνοδος των επιτοκίων δανεισμού και ο υψηλός πληθωρισμός. Προβλήματα που απαιτούν άμεση αντιμετώπιση με λήψη μέτρων από τις κυβερνήσεις διεθνώς, άρα και από τη δική μας.
- Η κάλυψη των ελλείψεων σε προσωπικό, ιδίως σε μεσαία στελέχη και εργαζόμενους με τεχνικές και ψηφιακές δεξιότητες, και,
- Η ανάληψη δράσεων ψηφιακού μετασχηματισμού και πράσινης μετάβασης, που αποτελούν αναγκαίες συνθήκες για την προσαρμογή των επιχειρήσεων στα νέα δεδομένα του παγκόσμιου ανταγωνισμού.
Βεβαίως, οι προκλήσεις δεν σταματούν στα τέσσερα παραπάνω σημεία. Απαιτείται η συμπλήρωση των υποδομών στην περιφέρεια, και ειδικά των υποδομών που υποστηρίζουν την τοπική επιχειρηματικότητα, η δημιουργία ευνοϊκού περιβάλλοντος για την υλοποίηση επενδύσεων, οι στοχευμένες δράσεις βιομηχανικής πολιτικής που θα εισφέρουν θετικά στη μείωση του τεχνολογικού ελλείματος για τη βιομηχανία, η βελτίωση των διατάξεων που συνιστούν το ρυθμιστικό περιβάλλον για τη μεταποιητική δραστηριότητα, η επίλυση του μεγάλου προβλήματος της απονομής δικαιοσύνης, και ειδικά των υποθέσεων που αφορούν στην επιχειρηματικότητα και στην υλοποίηση επενδύσεων, η ενίσχυση της διεθνοποίησης και της εξωστρέφειας των επιχειρήσεων, και, φυσικά, τα ιδιαίτερα προβλήματα των περιφερειών της χώρας, πολλά από τα οποία είναι μάλιστα χρονίζοντα.
Σε κάθε περίπτωση, τα προβλήματα είναι γνωστά. Και τις περισσότερες φορές και οι λύσεις τους. Αυτό που απομένει είναι οι τολμηρές πολιτικές αποφάσεις που θα οδηγήσουν τη χώρα στην επίτευξη ρυθμών βιώσιμης ανάπτυξης και στη δημιουργία πολλών, ποιοτικών και καλά αμειβόμενων θέσεων εργασίας.
